Յուրաքանչյուր նկարչի ստեղծագործական ճանապարհի հետագծին նայելով՝ անհրաժեշտաբար մտորում ես ժամանակի կշռույթում արվեստի մնայուն ու անցողիկ արժեքների մասին։ Արամ Իսաբեկյանի համար դա ստեղծագործական բեղմնավոր գործունեության շուրջ չորս տասնամյակ է, որի ընթացքում ստեղծած գեղանկարչական ու գրաֆիկական աշխատանքներով իր ուրույն տեղն է գրավում արդի հայ արվեստում, նկարիչ, որի արվեստը վաղուց ճանաչվում ու գնահատվում է Հայաստանում և նրա սահմաններից դուրս։

Նկարչի ստեղծագործական որոնումների, ինքնահաստատման ուղղու դժվարություններն ու բարդությունները, թերևս, կապված են իր ծնողների՝ տաղանդավոր նկարիչներ Էդվարդ Իսաբեկյանի ու Արփենիկ Նալբանդյանի արվեստի անմիջական ու զորեղ ազդեցությունը հաղթահարելու և սեփականը գտնելու հետ։ Եվ դրա համար բնատուր շնորհքը բավարար չէ առանց նվիրումի, տքնաջան ու հետևողական աշխատանքի։

1970-ական թվականների ստեղծագործական ասպարեզ իջած նկարչի աշխատանքներին հատկանշական են լակոնիզմը, հորինվածքի հստակությունն ու կառուցիկությունը, առանձին տարրերի մշակման ամբողջականությունը, հագեցած կոլորիտը, որոնցում դրսևորվում են Ա. Իսաբեկյանի պատկերային մտածողության ու գեղարվեստական ոճի առանձնահատկությունները, հետաքրքրությունների դիապազոնը։ Այդ ամենը, ժամանակի ընթացքում հարստանալով ու բյուրեղանալով, դառնում է նրա ստեղծագործությունների գեղարվեստական համակարգի բաղկացուցիչ մասը։ Արդեն վաղ շրջանի կոմպոզիցիոն աշխատանքներում ու նատյուրմորտներում նկարչի ստեղծագործական անհատակաության, գեղարվեստական ժամանակակից մտածողության յուրահատկությունները պայմանավորված են նրանով, որ իր ընկալումների ու մտորումների կերպավորման եղանակը հաճախ այլաբանական, սիմվոլիկ բնույթ ունի։ Եվ դրա հիմքում ընկած է 20-րդ դարի հասարակական կյանքի և մարդկային փոխհարաբերություններում տեղ գտած արատավոր երևույթների, պարտադրված կեղծ արժեքների մերժման գեղարվեստական ինքնատիպ արտահայտությունը։

Կարդալ ավելին